ทุกวันนี้ไม่ว่าเราจะเดินไปทางไหนเราก็จะพบแต่คนที่เดินใส่หูฟัง ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์เล่นมือถือ ไม่ค่อยได้คุยกับคนอื่น เหมือนฉันอยู่ในโลกของฉัน สังเกตได้ง่ายๆจากบนรถไฟฟ้า BTS ซึ่งมีให้เหตุได้ทุกรูปแบบ ไม่เพียงแต่ในเมืองกรุงเท่านั้น ในต่างจังหวัดก็ยังเป็น เพราะการสื่อสาร เทคโนโลยี อุปกรณ์ต่างๆถูกลง ทำให้โลกทั้งใบแคบลง หรือนี่อาจจะเป็นวิถีชีวิตของคนยุคสมัยนี้แล้วก็ไม่น่าจะผิดอะไร
ที่ผมหยิบยกแบบนี้มาเพราะว่าผมเป็นคนชอบเดินทาง และน่าจะมีอาการติดโซเชี่ยวนิดๆ(หรือมาก) ไปไหนก็ต้องมีการเช็คอินต่ามที่นั้นๆบ้าง ถ่ายรูปบ้าง (บางส่วนมากจากร้านอาหารต่างๆชอบจัดโปรโมชั่นเช็คอินปุ๊บ รับส่วนลด 10% ปั๊บ!!) ขาดมือถือไม่ได้ ข้อนี้เชื่อว่าหลายคนเป็น ขาดมือถือเหมือนทำอะไรไม่เป็น แต่บางครั้งเราก็ขาดมันเพราะคำๆเดียวคือ ลืม ผมเป็นคนที่เมื่อลืมอะไรไปก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไร (ถ้าสิ่งนั้นไม่จำเป็นอย่างมาก) พอขาดมือถือเราก็กลายเป็นคนที่โดดเดี่ยวเลยทีเดียว แล้วความโดดเดี่ยวนี้ก็ทำให้เรามองเห็นบางอย่าง นั้นคือ มนุษยสัมพันธ์
คุณลองเงยหน้าพ้นจากจอมือถือขึ้นมาสิครับ คุณจะเห็นคุณตาพาหลานตัวน้อยๆ วัยกำลังซนมากิไอศกรีม ตาหยอกล้อเล่นกับหลานอย่างสนุกสนาน เห็นคู่รักงอนง้อกันเป็นภาพที่น่ารัก หนูน้อยวิ่งเข้ามาพร้อมของเล่นชิ้นใหม่จนชนกับคุณ แต่คุณโกรธเขาไม่ลงหรอกครับเมื่อเห็นหน้าหนูน้อยคนนั้น ช่างน่ารัก ดูไร้เดียงสา ครอบครัวคนจีนแห่กันมาเข้าร้านอาหารที่เรานั่งอยู่ เสียงดังเอะอะโวยวายลั่นร้าน แต่น้ำเสียงไม่ได้มาด้วยความโกรธหรือโมโห แต่มาด้วยน้ำเสียงสดใส ร่าเริงคุยอย่างสนุกสนาน จนบ้างครั้งเรื่องที่เขาคุยกันที่เป็นความลับ คุณอาจจะได้ยินโดยไม่ตั้งใจจากเสียงอันดังลั่นของพวกเขาก็ได้
สำหรับบางคนบอกว่าไม่เห็นทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย แถมยังน่ารำคาญอีกด้วย ผมมีคำๆหนึ่งให้คุณปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดเลย คำนั้นคือคำว่า ยิ้ม ต่อไปนี้คุณต้องยิ้มไม่ว่าจะเจอเหตุการณ์อะไร ละจากหน้าจอ ไม่ตั้งสเตตัสตามติดชีวิตเป็นเรียวไทม์ หันมาคุยกับคนรอบข้างไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่พี่น้อง เพื่อนร่วมงาน คนรัก หรือแม้กระทั่งคนที่คุณอาจจะไม่รู้จัก(อันหลังต้องระวังด้วย) จงยิ้มไว้แม้ว่าภายในใจของคุณนั้นจะโกรธ โมโห สักเพียงไหน แล้วคุณจะเห็นคุณค่าของการยิ้ม และการคุยกันระหว่างบุคคลจริงๆ
แนวคิดของบทความนี้อาจจะซ้ำซากจำเจ แต่มันคือเรื่องจริงที่คุณปฏิเสธไม่ได้ (อาจได้แต่น้อย) โลกนี้ยังมีมุมสวยงามอยู่อีกเยอะนะครับ อยู่ที่ว่าคุณจะมองมันหรือเปล่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น